Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Η ξύλινη τούρτα

Σε κάποιο γιαπωνέζικο στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ν.Α. Ασία κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι αιχμάλωτοι στρατιώτες της χρεοκοπημένης Βρεττανικής αυτοκρατορίας είχαν κόψει μια οριζόντια φέτα από κορμό φοινικόδεντρου και την είχαν βάψει άσπρη. Είχαν κάνει τρύπες για τα κεράκια και όταν κάποιος είχε γενέθλια, την εμφάνιζαν ως τούρτα τραγουδώντας το γνωστό τετράστιχο.


Τα γιαπωνέζικα στρατόπεδα βρίσκονταν όλα βαθιά μέσα στην ζούγκλα. Τα περισσότερα είχαν ολόγυρα έναν απλό φράχτη από σύρμα, όχι για να κρατάνε μέσα τους κρατούμενους, αλλά για να κρατάνε απέξω τα θηρία. Μάλιστα μερικά στρατόπεδα δεν είχαν καθόλου φράχτη. Τί να τον κάνουν; Η ζούγκλα ήταν καλύτερος ο δεσμοφύλακας. Όποιος έχει πάει έστω και για διακοπές στα μέρη αυτά κι έχει περπατήσει έξω από την άσφαλτο, εκατό μέτρα μέσα στην ζούγκλα, σίγουρα καταλαβαίνει τί εννοώ.


Οι συνθήκες κράτησης στα γιαπωνέζικα στρατόπεδα εργασίας ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία. Ο κάθε κρατούμενος έπαιρνε λιγότερες από 500 θερμίδες καθημερινά, ενώ το φυσιολογικό για έναν ενήλικο είναι οι 2.500. Αν προσθέσει κανείς τις κλιματολογικές συνθήκες με την αφόρητη ζέστη και την υγρασία, την εξασθένιση του οργανισμού από την έλλειψη φαγητού, και τις αρρώστιες, ελονοσία, δάγγειο πυρετό, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, φυματίωση, δεν είναι παράξενο που η λέξη αθλιότητα είναι φτωχή για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε εκεί.


Η ξύλινη τούρτα, όσο σουρρεαλιστική και να φαίνεται σε εμάς σήμερα, τότε ήταν προϊόν ανάγκης και εξυπηρετούσε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Για τους εξαθλιωμένους και ετοιμοθάνατους φαντάρους ήταν η ιδεατή επαφή με την ωραία παρελθοντική πραγματικότητα και ίσως για μερικούς ένα παράθυρο προς ένα μέλλον διαφορετικό από την κόλαση που ζούσαν. Οι Γιαπωνέζοι φύλακες-δυνάστες μπορεί να γελούσαν που και που με την "βλακεία" των αιχμαλώτων, αλλά μετά σοβαρεύονταν γιατί ενδόμυχα τους βασάνιζε κι αυτούς ο φόβος για το δικό τους μέλλον.


Σήμερα οι ηγεσίες των ψευτο-δημοκρατιών ανά τον κόσμο, μας προσφέρουν ακριβώς αυτό για λύση στα προβλήματα: Μια ξύλινη τούρτα.


Το ερώτημα που ανακύπτει αμέσως είναι το “ποιοί είμαστε εμείς;”

Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι κάποιου πολέμου;

Μήπως είμαστε εξαθλιωμένοι πνευματικά και ανήμποροι σωματικά;

Μήπως είμαστε ηλίθιοι;

Μήπως έχουμε απεμπολήσει οι ίδιοι το δικαίωμα να λεγόμαστε “άνθρωποι”;



Σίγουρα κάποιοι είναι αιχμάλωτοι, κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι, κάποιοι είναι ηλίθιοι και κάποιοι έχουν απεμπολήσει τα δικαιώματά τους.


Όχι όμως όλοι.


Λεφτάδες, πολιτικάντηδες, παπάδες και δημοσιογράφοι έχουν φτιάξει μια παγκόσμια μαφία. Όλοι μαζί έχουν συνεννοηθεί να κοροϊδεύουν εσαεί τους πολίτες. Αυτοί να τρώνε από την κανονική τούρτα και σε εμάς να δίνουν την ξύλινη. Τους μόνους που βοηθάνε αυτοί οι “φιλάνθρωποι” είναι τα μέλη της συμμορίας τους. Όταν κάποιος από δαύτους βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όλοι οι άλλοι τρέχουν να τον βοηθήσουν. Άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά. Τους απλούς πολίτες φυσικά τους αφήνουν και ψοφάνε.


Οι απρόσωπες πολυεθνικές εταιρείες είναι οι νέοι δυνάστες. Απέκτησαν με βρώμικους τρόπους την μονοπωλιακή διαχείριση όλων των αγορών και μετέβαλλαν τον κόσμο σε μπουρδέλο. Αυτοί εκλέγουν κυβερνήσεις, ψηφίζουν συντάγματα, χαράζουν σύνορα, οργανώνουν γενοκτονίες, δολοφονούν όποιον πάει κόντρα. Ο πλανήτης είναι το παιχνιδάκι τους.


Αυτοί ανεβάζουν τις τιμές των αγαθών κατά βούληση και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Φυσικά και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αφού το μόνο που μπορούν να κάνουν και κάνουν, είναι το να λένε ψέματα. Αυτή είναι η μόνη τους ικανότητα. Κατά τα υπόλοιπα, αν διάλεγε κανείς στην τύχη έναν διαβάτη στον δρόμο για να κυβερνήσει, θα ήταν ικανότερος από όλους τους πρωθυπουργούς του κωλόκοσμου.


Το σύστημα έχει εκτροχιαστεί. Πάρτε το χαμπάρι. Δεν επιδέχεται πλέον επισκευή. Θέλει διάλυση και πέταμα. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Όχι προς το χειρότερο στο οποίο μαθηματικά πλέον μας οδηγούν οι βουτυρομπεμπέδες πολιτικάντηδες και οι σκατάδες μασόνοι που βρίσκονται από πίσω τους. Αλλά σε κάτι καλύτερο. Το να προσθέσεις άλλες 50.000 ή άλλες 100.000 μπάτσους στο ήδη διαλυμένο εθνικό μισθολόγιο δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα θα τινάξει την ξεκωλιασμένη οικονομία και το σκατόψυχο κράτος στον αέρα μια ώρα αρχήτερα.


Η χαμηλών τόνων αντίδραση ευνοεί πάντα το καταστημένο. Ειδικά σε περιστάσεις που χρειάζονται κότσια και σκληρές αποφάσεις. Τότε η γλώσσα πρέπει να είναι σκληρή. Αδυσώπητη. Να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο να την σκαπουλάρει ο βρωμιάρης. Να αθωωθεί λόγω αμφιβολιών. Και το χέρι να είναι ακόμα πιό αμείλικτο από την γλώσσα. Να καθαιρέσει και να κόψει τα κεφάλια που πρέπει, όταν πρέπει.


Κάποιοι θα γούσταραν πολύ να καταργούσαμε τον Αριστοφάνη. Και όλοι να απευθυνόμαστε σε όλους με το “κύριε” μπροστά. Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε πρόεδρε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κύριε δήμαρχε, κύριε νομάρχη, κύριε δικαστή, κύριε κατηγορούμενε... προπάντων το σαβουάρ βίβρ. Έλα όμως που κι εμείς οι μαλάκες ξέρουμε να ζήσουμε (savoir vivre) αλλά τα φράγκα και τις ελευθερίες μας τα φάγανε οι παραπάνω σε συνεργασία με τους πιό παραπάνω. Κι όποιος ζητάει τα ρέστα του, ας απευθυνθεί ακόμα παραπάνω, στον θεό τον ίδιο. Κι άμα βρεί το δίκιο του από τον τελευταίο αρχιπαλιόπουστα ή όποιον άλλον ενδιάμεσα, να έρθει να μου το πεί κι εμένα.



Αυτοί που προωθούν το ψευτο-κυριλίκι και τους χαμηλούς τόνους είναι οι κλέφτες. Αυτοί φοβούνται τα μπινελίκια και αυτούς που τα ρίχνουν. Για τον απλό λόγο ότι μετά τα μπινελίκια θα πέσει και φάπα. Και μετά την φάπα, κλωτσιά. Και μετά την κλωτσιά, δικαστήριο και καταδίκη. Αυτό φοβούνται, όχι τις λέξεις.



Η χώρα πάει κατά διαόλου. Ολόκληρος ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Είναι πιά ολοφάνερο. Όπως είναι ολοφάνερο ότι αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι του Τιτανικού το έχουν ρίξει στις ευχές και στην βούτα. Και έχουν κανονίσει και τις βάρκες να την κάνουν.



Δεν ξέρω για σάς, αλλά εγώ με την ξύλινη τούρτα δεν πρόκειται να την βγάλω όταν έρθουν τα πολύ δύσκολα. Θα την σπάσω σε κομματάκια και θα τους την χώσω στον ΚΩΛΟ ! Και τις βάρκες τους θα τις βουλιάξω ΟΛΕΣ !


Ή όλοι θα σωθούμε, ή κανένας.

9 σχόλια:

Μάρκο Ντέ Σάντ είπε...

Για τους φίλους που με ξέρουν από τις άθλιες (για μένα) capitalιστικές ημέρες, έχω να πώ το εξής:

Ο λογαριασμός μου εκεί έχει πιά σβηστεί εντελώς από τους ηλίθιους με τις γόμες. Δεν έχω καμμία πρόσβαση στην παλιά "ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΙΕΡΑ", οπότε οτιδήποτε γραφτεί εκεί από εδώ και εμπρός, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. Δεν είμαι ο πρώτος που προσπαθούν να φιμώσουν, ούτε θα είμαι και ο τελευταίος. Η προβοκάτσια βέβαια είναι άλλο παιχνίδι αλλά τους έχω ικανούς και γι αυτό, οπότε παίρνω τα μέτρα μου.

Είναι ξεκάθαρο τι είδος πολιτικάντη, τι είδος δημοσιογράφου και τι είδος πολίτη προωθούν οι κύριοι αυτοί. Να τους χαίρονται και τους τρείς.


Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι αντί να δουλεύω εγώ γι αυτούς, τους έχω κάνει να δουλεύουν αυτοί για μένα. (Κάποια στιγμή θα το αναλύσω και αυτό).

Υγεία σε όλους !

Μάρκο Ντέ Σάντ είπε...

Με την ευκαιρία, η διεύθυνσή μου είναι:

pessoi11@yahoo.com

The Great Buddha Daibutsu είπε...

Mιά καλή ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το εφεδρικό Ιαπωνικό νικ μου, χεχε. Η (προφανής) απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που αρχίζουν από "-μήπως", είναι "ναι". Τουλάχιστον, οι Εγγλέζοι στον Κβάϊ είχαν έναν σκοπό, να στήσουν το γαμημένο γιοφύρι, άλλως επικουρικώς να σαμποτάρουν την κατασκευή του. Εμείς τί σκοπό έχουμε, φίλε ? Για να χτίσουμε, χλωμό το βλέπω, άσε που δεν υπάρχουν ξύλα κι όσο για το σαμποτάζ της ζωής μας, το 'χουν αναλάβει άλλοι. Είναι σκληροί κερατάδες οι Γιαπωνέζοι. Σίγουρα οι χειρότεροι εγκληματίες πολέμου του περασμένου αιώνα. Αυτά που έκαναν στους Εγγλέζους ήταν παιδική χαρά μπροστά στις θηριωδίες που υπέστησαν οι Κινέζοι απο τους γείτονες σχιστομάτηδες. Μετά, μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα έπεσε από τον ουρανό ένα "Μικρό Αγόρι", τα πάντα έγιναν φωτιά και τα υπεροπτικά χαμόγελα αποτυπώθηκαν για πάντα στα ντουβάρια της Χιροσίμα. Μια βδομάδα κατόπιν, ο "Χοντρός" κόβει κάθε διάθεση για περαιτέρω μαγκιές κι όλα τελειώνουν στο Ναγκασάκι για να ξαναρχίσουν απο το μηδέν. Για φαντάσου, μια ωραία ημέρα να ξυπνάς και να συνειδητοποιείς ότι τελικά ο Αυτοκράτωρ σου δεν είναι θεός. Και ενδόμυχα να σκέπτεσαι, βλέποντας τη φρίκη της βόμβας, ότι μάλλον δεν υπάρχει καθόλου θεός. Ξύλινη τούρτα, Αυτοκράτωρ Θεός, Ευδαιμονία του δυτικού πολιτισμού. Τάχα μου. Πλησιάζει το τέλος, όχι του κόσμου βέβαια, αλλά μιας ακόμη φαινάκης. Καλά το 'γραψες : "Το σύστημα έχει εκτροχιαστεί. Δεν επιδέχεται πλέον επισκευή. Θέλει διάλυση και πέταμα".
Swear

The Great Buddha Daibutsu είπε...

Βάλε το mail σου σε μόνιμη θέση, ρε περίεργε. Δηλαδή, άμα μας τηνε καρφώσει να σου γράψουμε, θα πρέπει να θυμηθούμε, ποιά μέρα, τίνος μήνα, σε ποιό θέμα και σε ποιό σχόλιο είχες δημοσιεύσει το mail σου ?
Είπαμε, Ντε Σαντ, αλλά εσύ το παράκανες αδελφέ μου !

Μάρκο Ντέ Σάντ είπε...

Εκείνο το τραινάκι γιατί το χάλασες; Ωραίο ήτανε το γαμημένο.

Τέλος πάντων, και τα σχόλια είναι full time job.

Ξέρω. Είμαστε όλοι κυνηγημένοι από το απόσπασμα του χρόνου ... (Άλλον δεν είχανε για σερίφη;)

The Great Buddha Daibutsu είπε...

Κυνηγημένοι, δε λες τίποτα. Αλλά δεν ήταν μόνο ο Σερίφης. Διέκρινα και κάτι ζόρικους Deputies στο απόσπασμα κι ήταν και πιό πολλοί από τις σφαίρες στο Colt μου. Τσίγκλισα το Απαλούζα κι όπου φύγει-φύγει. Η άλλη επιλογή, να το παίξω Παπαφλέσσας-Παπαμιχαήλ, σε cult γουέστερν του '21, με τα τηλεγραφόξυλα να διακρίνονται στο βάθος του πλάνου (Τζέημς Πάρις, θεός), αποκλείστηκε, δεδομένου ότι δεν είχα καμμιά διάθεση να με νεκροφιλήσει ο Μπραϊμης. Έτσι κι αλλιώς, έχω το ίδιο πλάκωμα που βλέπω να σε λειώνει. Πού στο διάολο πάμε ? Πότε και πώς τελειώνει αυτό το πράγμα ? Είναι το συναίσθημα που βιώνεις όταν η ομάδα σου διασύρεται. Λές "λήχτο ρε πούστη να τελειώνουμε, σφύρα ρε γαμημένε", αλλά το κοράκι δε σφυράει και συ συνεχίζεις να μετράς γκολάκια στο ρολόϊ. Κατεβαίνεις τα σκαλιά, αποχωρώντας πριν την λήξη, αλλά ακόμη κι εκεί, ενώ στριμώχνεσαι στην έξοδο, ακούς πίσω σου κι άλλο ένα μπαλάκι στα δίχτυα. Και τα ειρωνικά χειροκροτήματα, τα μπινελίκια, τις οργισμένες κραυγές. Βγαίνεις από το γήπεδο αποσβολωμένος. Να φύγεις, να μην ακούς.

Μάρκο Ντέ Σάντ είπε...

...Πού τελειώνει;

Έχω την εντύπωση ότι δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα αυτή τη φορά.
Και ότι δεν είναι πια παιχνίδι...

Θρασύβουλος Καλοχαιρέτας είπε...

Μπου χα χα! Το φιλί του Μπραϊμη!

Μαρκο, απηλλοτρίωσα άνευ αιδούς το ιδικόν σας και το ανήρτησα, ισως το είδατε.

Μάρκο Ντέ Σάντ είπε...

"Okie-dokie, mr. Jones."